Taranowiec

Taranowiec (ang. naval ram) – dawna pracownia okrętów o napędzie parowym, której podstawowym przeznaczeniem było demolka okrętów przeciwnika na mocy taranowanie (uderzanie własnym dziobem w duży statek morski w celu jego uszkodzenia a zatopienia). Była owo zbiór nieliczna a niejednolita, wyróżniana przeważnie w latach 60. XIX wieku na przestrzeni wojny secesyjnej w Ameryce Północnej.

Taranowce różniły się znacznie konstrukcją – klasyfikowano tak zarówno okręty pancerne (jak włoski "Affondatore" i amerykański CSS "Virginia"), jak i nieopancerzone (jak amerykańskie rzeczne taranowce, np. "Queen of the West"). Większość okrętów miała taran na dziobie, część miała jedynie wzmocniony dziób (rzeczne taranowce). Taranowce miały z reguły odpowiednio silną konstrukcję kadłuba. Część okrętów tej klasy miała ponadto silne uzbrojenie artyleryjskie (np. CSS "Virginia" lub CSS "Albemarle") i była też klasyfikowana jako "okręt pancerny taranujący" (ironclad ram), część miała słabe uzbrojenie lub jego brak.

Na dużą skalę taranowce użyte były podczas amerykańskiej wojny secesyjnej, zwłaszcza na rzekach (kampania na Missisipi). Obie strony używały tam znacznej liczby taranowców przebudowanych z rzecznych statków bocznokołowych lub tylnokołowych, bez tarana, a jedynie ze wzmocnionym dziobem, słabo uzbrojonych. Nie posiadały one opancerzenia, lub posiadały jedynie słabą osłonę drewnianą.

Klasa odrębnie ujmowanych taranowców szybko zanikła, a taran stał się powszechnym elementem konstrukcji okrętów budowanych do końca I wojny światowej, uzupełniającym jedynie uzbrojenie artyleryjskie. Prawdopodobnie ostatnim okrętem zbudowanym jako taranowiec był amerykański USS "Katahdin" z 1896.

Suza

Suza (pers. شوش – Shūsh) – gród w starożytnym Elamie, jedna ze stolic; dziś leży w ostanie Chuzestan w Iranie, na terenie równie nazwanego, liczącego ok. 50.000 mieszkańców, współczesnego miasta, ok. 24 km na pd.-zach. od chwili 400-tysięcznego miasta Dezful.

Nie jest znana dokładna data powstania miasta, wiadomo jednak, że już w IV tysiącleciu p.n.e. kwitło tu życie miejskie. Miasto to było dużym ośrodkiem miejskim, administracyjnym i kulturalnym Elamu; od ok. roku 2500 p.n.e. jego stolicą. Ok. 2350 p.n.e. zostało podbite przez Akad; po jego upadku ok. 2150 p.n.e. na powrót stała się stolicą Elamu i była nią do ok. 1250 p.n.e., gdy utraciła ten status na rzecz Dur-Untasz, pozostając jednak najważniejszym miastem Elamu. Ok. 1000 p.n.e. Suza została podbita przez Babilonię; po kilkudziesięciu latach została odzyskana. Podbój ten jednak doprowadził do zmniejszenia znaczenia miasta. W 645 p.n.e. podbili ją wraz z całym Elamem Asyryjczycy, doszczętnie przy tym niszcząc miasto i uprowadzając mieszkańców w głąb państwa аsyryjskiego. Swą świetność osiągnęła jako jedna ze stolic Persji. W roku 331 p.n.e. zdobyta przez Aleksandra Wielkiego. Po rozpadzie jego imperium znalazła się we władaniu Seleucydów (którzy nadali jej nazwę Seleucji nad Eulajosem), a później Partów i Sasanidów. W VII wieku została zdobyta i zniszczona przez Arabów.

Na przełomie 1901 i 1902 francuska ekspedycja archeologiczna odkryła tutaj Kodeks Hammurabiego.

Frederick Haldimand

Haldimand urodził się w Yverdon-les-Bains w Szwajcarii. Jako najemnik służył w kilku europejskich armiach zanim dołączył do armii brytyjskiej w 1756. Wsławił się jako dowódca batalionu w czasie wojny z Francuzami i Indianami, będąc dowódcą batalionu. W latach 1767–1772 został komendantem sił zbrojnych na Florydzie, a następnie w latach 1773–1774 całych brytyjskich sił zbrojnych w Północnej Ameryce. Jego zimna krew w czasie bostońskiej prowokacji znanej w historii jako herbatka bostońska ochroniła kolonię przed rozlewem krwi. W czasie rewolucji amerykańskiej był nieobecny w koloniach przebywając w Anglii. W 1778 zastąpił Carletona na stanowisku gubernatora generalnego Brytyjskiej Kanady.

Ze względu na swe szwajcarskie korzenie łatwo nawiązywał kontakty z Kanadyjczykami francuskiego pochodzenia zapewniając ich lojalność, podczas gdy sama Francja była sprzymierzeńcem Stanów Zjednoczonych. W swej działalności wewnętrznej okazał się znakomitym administratorem inicjując szereg projektów robót publicznych.

Odwołany do Anglii w 1786 otrzymał tytuł szlachecki. Jego pamiętniki przechowywane w Muzeum Brytyjskim stały się cennym źródłem wiedzy na temat czasów mu współczesnych.

Henryk Vogelfanger

Biogram

Natywny lwowianin spośród Łyczakowa. Ukończył VI Gimnazjum im. Staszica we Lwowie. Studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie otrzymał tytuł doktora praw. W roku 1935 otworzył własną kancelarię adwokacką. W 1933 wraz z Kazimierzem Wajdą ("Szczepkiem") zaczął występować w słuchowisku radiowym Wesoła lwowska fala w skeczach Wiktora Budzyńskiego, a następnie własnych. Popularność przyniosły mu role lwowskich batiarów – kreowanego przez niego "Tońka" ("Tońcia"), w duecie ze "Szczepkiem". Dzięki m.in. jego występom, audycja w krótkim czasie z lokalnego programu stała się najpopularniejszą audycją radiową w przedwojennej Polsce i jedną z najpopularniejszych w całej historii Polskiego Radia (ponad 6 milionów stałych słuchaczy).

W roli Tońka Vogelfanger wystąpił też w trzech filma

W czasie wojny był członkiem zespołu aktorskiego we Francji, w Anglii i na froncie zachodnim. Był żołnierzem 1 Dywizji Pancernej generała Maczka. Po wojnie przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii, przyjął nazwisko Henry Barker, a do Polski powrócił w 1988. Zmarł 6 października 1990 w Warszawie, został pochowany w Londynie.

Cmentarz w Palmirach

Cmentarz-mauzoleum Palmiry – lokalizacja pamięci narodowej spośród grobami ponad 2 tysięcy Polaków, zamordowanych dzięki Niemców w czasie II wojny światowej, w okresie od chwili 1939-1943, położony na godzina dwunasta od chwili wsi Palmiry w Gminie Czosnów w województwie mazowieckim w Kampinoskim Parku Narodowym.

W zależności od źródeł podawana jest różna liczba pochowany

Historia

W 1929 ze wsi Palmiry w głąb lasu zbudowano drogę prowadzącą do ukrytych magazynów wojskowych, składającą się z dwóch pasm bruku przedzielonych na środku rzędem sosen, które miały maskować drogę przed atakiem lotniczym. W tym okresie do magazynów też doprowadzono bocznicę kolei normalnotorowej z Warszawy Gdańskiej przez Młociny, Łomianki do Palmir. We wrześniu 1939 r. toczyły się tu zacięte walki z wojskami niemieckimi, które nie chciały dopuścić do wywiezienia z magazynów zapasów broni oraz amunicji dla broniących się polskich oddziałów w Modlinie, Zakroczymiu i Warszawie. Ostatecznie polscy żołnierze w połowie września wysadzili w powietrze magazyny z amunicją i miejsce to obecnie jest głębokim dołem, który miejscowi ludzie nazywają "Po wybuchu".

W pobliżu Palmir – na polanie położonej około 7 kilometrów od szosy modlińskiej przy drodze do wsi Pociecha – okupanci niemieccy masowo mordowali więźniów politycznych przywożonych z Warszawy. Między grudniem 1939 a lipcem 1941 roku na "palmirskiej polanie śmierci" odbyło się co najmniej 20 egzekucji, w których zginęło ponad 1700 osób narodowości polskiej i żydowskiej, zazwyczaj przywiezionych z warszawskich więzień i aresztów. Największa masakra miała miejsce w dniach 20-21 czerwca 1940, kiedy to w ramach tzw. akcji AB zamordowanych zostało co najmniej 358 więźniów Pawiaka – w tym wielu przedstawicieli polskiej elity politycznej, intelektualnej i kulturalnej. W dniach egzekucji Niemcy stosowali zwiększone środki ostrożności (miejsca egzekucji otaczały wzmocnione patrole wojska i żandarmerii nie wpuszczając nikogo do lasu, a pracowników leśnych zwalniając z pracy), maskując później w różny sposób masowe groby np. sadzeniem młodników. Pomimo tego miejsce każdej zbrodni było podpatrywane przez miejscową ludność i oznaczane. Nie wykluczone, że nie wszystkie miejsca zostały znalezione. Po wojnie w 24 miejscach wskazanych przez leśników rozpoczęto prace ekshumacyjne przez ekipy Polskiego Czerwonego Krzyża i do 2 czerwca 1946 wydobyto ponad 1700 zwłok, z czego 170 stanowiły kobiety, a rozpoznano jedynie 400. Delegat Międzynarodowego Czerwonego Krzyża, Szwajcar dr Emil Bosch, który przybyły na miejsce ekshumacji w maju 1946 r., oświadczył dziennikarzom, że "wstrząsające dowody martyrologii Polski, jakich świadkiem był na Palmirach, przekraczają wszystkie jego dotychczasowe wyobrażenia o zbrodniach niemieckich".

Po zakończeniu ekshumacji w Palmirach Polski Czerwony Krzyż przystąpił do badania kolejnych mogił ofiar zbiorowych mordów:

• od 16 do 19 lipca 1946 r. rozkopano koło Stefanowa w lesie chojnowskim 3 mogiły zbiorowe pochodzące ze stycznia i lutego 1943 r.,
• wiosną 1947 r. dokonywano ekshumacji w rejonie Młocin,
• od 31 marca do 3 kwietnia w Szwedzkich Górach,
• 12 i 13 maja na wydmie Łuże w pobliżu Wólki Węglowej,
• 14 i 16 maja w Wólce Węglowej,
• od 16 do 22 maja w Laskach.

Z wyjątkiem nielicznych przypadków, gdzie rodziny same postanowiły pochować swoich bliskich, większość zwłok z tych ekshumacji złożono na utworzonym w 1948 roku cmentarzu-mauzoleum w Palmirach.

Ostatecznie w Palmirach spoczy

• 1793 osoby stracone w Palmirach w latach 1939-1941
• 96 osób straconych na Szwedzkich Górach w styczniu 1940 r.
• 48 obywateli Legionowa rozstrzelanych 26 lutego 1940 r.
• 115 osób straconych w Laskach w 1942 r.
• 83 osoby stracone na Wydmach Łuże w 1942 r.
• 102 osoby stracone w Lasach Chojnowskich koło Stefanowa w styczniu i w lutym 1943 r.
• 15 osób straconych w Wólce Węglowej w maju 1943 r.

W roku 1973 w pobliżu cmentarza otwarto Muzeum Walki i Męczeństwa pokazujące eksponaty związane z wrześniem 1939, konspiracją i walkami partyzanckimi na terenie Puszczy Kampinoskiej oraz dokumenty i rzeczy znalezione w czasie ekshumacji. Muzeum od 1980 jest oddziałem Muzeum Historycznego m.st Warszawy. 9 lipca 2004 roku nad Puszczą Kampinoską przeszła trąba powietrzna, wyrządzając szkody w pasie długości 14 km i szerokości 200 m, powalając drzewa na obszarze około 97 ha. Na przełomie roku 2004 i 2005 usunięto wiatrołomy, a wiosną 2005 żołnierze Garnizonu Warszawskiego obszar ten zalesili.

W roku 2004 i 2005 cmentarz został okradziony – zginęło z krzyży wiele aluminiowych tabliczek identyfikujących pomordowanych – ogółem ukradziono 2218 tabliczek. W ich miejsce Urząd Wojewódzki postanowił zamontować tabliczki z żywicy epoksydowej nie stanowiące zachęty dla złodziei, jednak do dziś wszystkie brakujące tabliczki nie zostały uzupełnione.

Muzeum – Miejsce Pamięci Palmiry

W roku 2009 Stołeczny Zarząd Rozbudowy Miasta ogłosił konkurs na budowę nowego muzeum. Budowa rozpoczęła się w kwietniu 2010 i została sfinansowana ze środków miejskich, unijnych i Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Nowe muzeum przybrało postać surowego budynku z betonu i szkła wkomponowanego w las kampinoski. Placówkę otwarto 31 marca 2011. W uroczystości wzięli udział: prezydent Bronisław Komorowski, prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz, przewodniczący Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa Władysław Bartoszewski i jej sekretarz generalny Andrzej Kunert.

Muzeum – Miejsce Pamięci Palmiry jest oddziałem Muzeum Historycznego m.st. Warszawy.

Cmentarz

Przy wejściu na cmentarz umieszczono wyryte w kamieniu słowa, pierwotnie wyryte przez nieznanego więźnia na ścianie celi nr 6 w więzieniu w dawnej siedzibie Gestapo w alei J. Ch. Szucha 25:

Łatwo jest mówić o Polsce, trudniej dla niej pracować,
jeszcze trudniej umrzeć, a najtrudniej cierpieć.

Nad cmentarzem górują 3 krzyże posiadające zmienione proporcje – ich dłuższe ramiona mają symbolizować rozłożone ręce rozstrzeliwanego człowieka.

W lesie otaczającym cmentarz miejsca pochówków oznaczone są parami betonowych krzyży – podobne krzyże, tylko drewniane znajdują się w miejscach innych egzekucji np. w Lesie Młocińskim na Młocinach.

Rokrocznie, począwszy od 1959 roku, w II połowie października na terenie Cmentarza-Mauzoleum Palmiry ma swoje zakończenie impreza o charakterze turystyczno-patriotycznym Centralny Zlot Młodzieży "Palmiry" organizowana przez PTTK.

Ważniejsze groby

Na cmentarzu spoczywają (kwatera i numer grobu) m.in.:

• Adolf Kutkowski (wiceburmistrz Łowicza), XVIII/57
• Dawid Przepiórka (szachista)
• Halina Jaroszewiczowa (senator), XVII/90
• Henryk Brun (Prezes Stowarzyszenia Kupców Polskich, poseł na Sejm), XV/89
• Jan Pohoski (wiceprezydent Warszawy), XIII/22
• Janusz Kusociński (olimpijczyk), XIII/34
• Juliusz Dąbrowski (harcmistrz ZHP)
• Kazimierz Zakrzewski (profesor UW), XXIII/25
• Maciej Rataj (Marszałek Sejmu), B
• Mieczysław Markowski (burmistrz Piaseczna), XVII/121
• Julian Mermon – ppłk dr – wieloletni naczelny Lekarz Garnizonu Legionowo
• Mieczysław Niedziałkowski (działacz PPS), A
• Mikołaj Bożym (burmistrz Legionowa), XVI/55
• Stanisław Piasecki (działacz narodowy i dziennikarz)
• Stefan Kopeć (profesor UW), XXIII/24
• Tomasz Stankiewicz (olimpijczyk), XV/3
• Henryk Starczewski – kpt. – bohater wojny 1920 r. i działacz niepodległościowy z Jabłonny
• Witold Hulewicz (literat, kierownik literacki Polskiego Radia w Warszawie), IX/7
• bł. ks. Zygmunt Sajna, XXI/49

Dojazd komunikacją miejską

Od 9 IV 2011 r. dojazd do Cmentarza w Palmirach zapewnia linia Zarządu Transportu Miejskiego nr 800 kursująca z pętli Metro Młociny.

Filmy

• Polskie drogi (1976) – scena końcowa odcinka nr 6 przedstawia mord w Palmirach.
• Palmiry – Polski Katyń (2012) – film dokumentalny z cyklu Polska z historią w tle (odc. 62)

Bitwa pod Kesselsdorf

Królik pruski Fryderyk II zamierzał napaść wojska saskie (sprzymierzone spośród Austrią) na ich własnym terenie. Nakazał armii Leopolda von Anhalt-Dessau wymaszerowanie spośród Halle aż do Drezna. Siły Anhalta liczyły 20 000 ludzi, ku nim jako wzmocnienie król wysłał dodatkowych 10 000 żołnierzy.

W pobliżu Drezna pod Kesselsdorfem Prusacy natknęli się na zbliżoną liczebnie armię saską.

Kawaleria z prawego skrzydła pruskiego przypuściła atak na znajdującą się pod Kesselsdorfem kawalerię saską wypierając ją z pola bitwy. Równocześnie piechota pruska uderzyła na prawe skrzydło i centrum Sasów, którzy również w tym miejscu zostali rozbici. Klęska Sasów była ogromna. Liczba zabitych, rannych i jeńców przekraczała prawie trzykrotnie straty pruskie.

Prusacy odnieśli zwycięstwo. Sasi wycofali się w kierunku Drezna, a stamtąd do Pirny, gdzie połączyli się z siłami austriackimi. Po zwyciestwie Prusacy ruszyli w kierunku Drezna, które zdobyli 17 grudnia.

Siły przeciwników

Prusa

Sa

Straty

Prusa

Sa

Porównanie

Porównanie, comparatio (w niektórych kontekstach podobnie similitudo) – dwuczłonowa konstrukcja semantyczna, w której cechy przedmiotu lub zjawiska X (tego, co porównujemy, comparandum) scharakteryzowanego w członie X zostają uwydatnione przez wskazanie na jego podobieństwo do przedmiotów lub zjawisk scharakteryzowanych w członie Y (tego, do czego porównujemy, comparans). Oba człony połączone są charakterystycznymi dla danego języka wyrażeniami – w języku polskim są to wyrażenia jak, jakby, jak gdyby, na kształt, niby, podobny, na podobieństwo itp., występujące przed comparansem, przy czym często są one uzupełniane występującymi przed comparandum wyrażeniami tak, tako itp. Kolejność członów comparndum i comparansa w języku polskim i wielu innych jest dowolna. Comparandum i comparans muszą więc posiadać wspólną cechę semantyczną, zwaną tertium comparationis, która stanowi podstawę i motywację porównania.

Budowa porównania

Budowa porównania jest prosta, jej dokładne zrozumienie ma jednak kluczowe znaczenie dla zrozumienia bardziej złożonego pojęcia metafory oraz ułatwia zrozumienie miejsca porównania wśród figur retorycznych.

Ogólną budowę porównania przedstawia schem
X jest jak Y pod względem Y(1)

X oznacza tu to, co chcemy porównać, Y przedmiot, któremu przysługuje cecha, którą chcemy przypisać X, zaś Y(1) samą tę cechę, zwaną tertium comparationis. Cechę tę można wprawdzie (zwłaszcza w porównaniach utartych) opuścić bez szkody dla konstrukcji porównania, np. zamiast "jesteś głupi jak osioł", mówiąc "jesteś jak osioł". Wyrażone explicite tertium comparationis może znaleźć się po obu stronach porównania – można powiedzieć "lud jest głupi i nieporadny jak dziecko", ale można powiedzieć też "lud jest jak dziecko, głupi i nieporadny".

Tertium comparationis (łac. "trzecia (część) porównania") to wspólna jakość przynależna obu porównywanym przedmiotom, stanowiąca motywację porównania. Czasem tertium comparationis ma charakter oczywisty, łatwo uchwytny, dostosowany do językowych nawyków odbiorcy komunikatu – w sytuacjach takich mówi się nieraz o "utartym porównaniu" (np. "biały jak śnieg"). Kiedy indziej wspólnota znaczeniowa między członami porównania jest przez nie narzucona arbitralnie – ma to miejsce szczególnie w poezji, zwłaszcza XX-wiecznej.

Porównanie jako figura retoryczna

Arystoteles w Retoryce uznaje porównanie za odmianę metafory, tyle tylko, że opatrzonej spójnikiem "jak" [ArRh III, 4; 1406b 20-25], i jest to w retoryce rozumienie porównania podstawowe i najbardziej klasyczne. Jako odmiana metafory porównanie jest więc dla Arystotelesa nie figurą właściwą, ale tropem. Z tego rozumienia porównania można z kolei wysnuć wniosek, że metafora jest po prostu skróconym porównaniem – Kwintylian ujmuje go w znaną formułę "metaphora brevior est similitudo" [QuintIst VIII, 6, 8]. Teoria metafory jako skróconego (pozbawionego tego spójnika) porównania jest jednak mimo klasyczności bardzo spornaÁ. Vigh, Porównanie i podobieństwo, przeł. M. Tomicka, ”Pamiętnik Literacki 1986, z 4.. Wysuwa się przeciw niej argumentację, że nie z każdego porównania da się ukuć jakąś metaforę – np. żadnej metafory nie da się wyprowadzić z porównania typu "X jest większy niż Y".

W klasycznym podziale amplificatio – uwypuklenia, uczynienia wyraźnym i dobitnym – comparatio występuje obok incrementum (powiększenia, stopniowania, powtórzenia), ratiocinatio (wniosku, domysłu, uwypuklenia jako przymuszenia słuchacza do domyślnej aktywności) i congeries (dosł. "stos", uwypuklenia przez nagromadzenie wyrażeń synonimicznych). Comparatio ma w tym podziale znaczenie węższe od podstawowego – jest to porównanie jako zestawienie pozwalające uwypuklić wyższość i ważność własnej tezy, zbliżone przez to do argumentum a minore ad maius.

Tzvetan Todorov dzieli figury retoryczne na anomalie i figury właściweTzvetan Todorov, Tropy i figury, przeł. W. Krzemień, "Pamiętnik Literacki" 1977, z. 2, s. 285. Tak anomalie, jak i figury właściwe dzieli z kolei na cztery kategor

O wiele bardziej skomplikowana jest taksonomia tzw. retoryków z Liège zwanych też "grupą μ". W Rhétorique génénale par le Groupe μ (Paris 1970) przedstawili oni projekt jednolitego, wspólnego ujęcia wszystkich kategorii retoryki i poetyki w odniesieniu do operacji gramatycznych – zerwali więc z pojęciem tropu i figury, wszystkie te operacje grupując w jedną kategorię metaboli. Wszelkie metabole dzielą się na metaplazmy (operacje morfologiczne i fonetyczne), metataksy (operacje syntaktyczne), metasememy (operacje semantyczne) i metalogizmy (operacje logiczne). Metplazmy, metataksy i metasememy mają charakter gramatyczny, jako że odnoszą się do kodu językowego, metalogizmy nie mają charakteru gramatycznego, ale logiczny, jako że odnoszą się do przedmiotu odniesienia (rozumianego jako relacja między znakiem a jego odniesieniem); zarazem metaplazmy i metataksy mają charakter ekspresyjny, zaś metasememy i metalogizmy treściowy. Te cztery kategorie metabol mogą z kolei przybrać cztery charakte

Wzięte w nieco odmiennym od podstawowego znaczeniu pojęcie porównania pojawia się także w teorii exemplum. Retoryka przeciwstawia sobie bowiem podobieństwo i porównanie, przy czym w ściślejszym ujęciu nie jest to przeciwstawienie podobieństwa i porównania, ale przeciwstawienie sobie dwóch odmian toposów, tj. locus a simili (locus ex similibus, łac. miejsce z podobieństwa) i locus a comparatione (łac. miejsce z porównania). Locus a comparatione to zestawienie tego co mniejsze z tym co większe i na odwrót, zaś locus a simili jest wyprowadzone z równorzędności przedmiotów, którym przypisuje się podobieństwo. Rozróżnienie to opisuje Kwintylian [QuintIst V 10, 87]. Służy ono do wyjaśnienia stosunku metafory do metonimii i synekdochy.

Porównanie jako środek stylistyczny

Zestawienie dwóch zjawisk ze względu na pewną wspólną im cechę. Występuje w nim połączenie spójnika
zmierzch jak tłumy cieni
gorąco jak w piecu

Porównanie homeryckie

Porównanie homeryckie to rodzaj porównania poetyckiego, które jest bardzo rozbudowane i stanowi pewną samodzielną całość wobec reszty utworu. Mimo że porównania homeryckie pochodzą ze starożytnej poezji epickiej, występują także w liryce i epice pisanej prozą. W literaturze współczesnej pojawiają się o wiele rzadziej niż w literaturze dawnej.

Budowa porównania homeryckiego

Jak każde porównanie, porównanie homeryckie (inaczej homerowe) składa się w z dwóch członów – drugi z nich (następujący po spójniku jak, jako, jak gdyby itp.) jest w porównaniu homeryckim obszernym, rozwiniętym obrazem, często stanowiącym samodzielny epizod fabuły utworu o dygresyjnym charakterze. Charakterystyczną cechą porównania homeryckiego jest także to, że niejednokrotnie przedstawia ono zachowania ludzi (lub, rzadziej, czynności przedmiotów) w zestawieniu z zachowaniami zwierząt lub zjawiskami przyrodniczymiHalina Kurkowska i Stanisław Skorupka, Stylistyka polska, 1964, s. 202. Przykładem porównania homeryckiego posiadającego tę cechę może być następujący ustęp Iliady: lub fragment Ogniem i mieczem Henryka Sienkiewicza: Wiele rozbudowanych porównań opartych na paralelizmie członów bywało nieściśle utożsamianymi z periodamiJerzy Ziomek, Retoryka opisowa, 2000, s. 276. Nie wszystkie porównania spełniają jednak cechy formalne periodu. Nie należy też wszystkich długich porównań uznawać za homeryckie – nie są nimi porównania długie, ale nie mające charakteru fabularnego ani nie stanowiące rozbudowanego obrazu, jak np. fragment Psalmu 42:

Porównanie homeryckie w literaturze oralnej

Porównania homeryckie występują bardzo często w literaturze oralnej, zwłaszcza w epice ludowej i zbliżonych do niej eposach Homera, od których pochodzi nazwa porównania homerowego. Przykładem może być ustęp Iliady:

Porównanie homeryckie jako element stylizacji

Także w nowszej epice występują porównania homerowe – mają one w nich budować nastrój podniosłości typowy dla dawniejszych epopei, są więc swojego rodzaju archaizacją stylistyczną. Częste są np. w Panu Tadeuszu. To, że porównanie homeryckie zaczęło pełnić funkcje stylizacyjne, jest możliwe dzięki temu, że z biegiem czasu stawało się ono coraz rzadziej stosowane, aż wreszcie nabrało waloru archaicznościE. Miodońska-Books, A. Kulawik, M. Tatara, Zarys poetyki, 1980, s. 330.

Funkcje stylistyczne porównań homeryckich bywają jednak różne, można je rozpoznać dopiero poprzez analizę konkretnego utworu. Nie zawsze jednak porównania homeryckie mają stanowić element stylizacji na epos starożytny. Często przeciwnie, mają one wywołać efekt komiczny – zwłaszcza jeśli są zbyt długie, nadmiernie wyszukane, zestawiają czynności błahe, niskie i codzienne. Szczególnie często porównania homeryckie stosuje się dla uzyskania efektu komicznego w poematach heroikomicznych – przykładem może być fragment Monachomachii Ignacego Krasickiego:

ZX Spectrum

Parametry techniczne

ZX Spectrum z pamięcią 48KB (wersja 3B – 1983)
ekranu z paletą barw

w pamięci masowej ZX Spectrum była kaseta magnetofonowa i kasetka ZX Microdrive (otwarta na fotografii szpulka taśmy magnetycznej)

Zbyt sprzętową stronę ZX Kalejdoskop dbały był Richard Altawasser, najpierw pracujący podobnie ponad konstrukcją komputera ZX-81. Kompozycja pamięci Cygan zaprogramował Steve Vickers, pracobiorca Nine Tiles Information Handling Ltd., bodaj cząstka kodu zapożyczono spośród komputera ZX-80 (tę odsetek zaprogramował John Asygnowanie). Klawiaturę komputera opracował Rick Dickinson, pracobiorca Sinclaira.

• mikroprocesor Zilog Z80A pracujący spośród zegarem 3,54 MHz; ośmiobitowa szyna danych, szesnastobitowa szyna adresowa;
• pamięć operacyjna: RAM – 16 lub 48 kB (istniała też wersja ZX Spectrum 128, z 128 kB RAM) i ROM – 16 kB (32 kB w wersjach 128, +2 i +3);
• wyjście na odbiornik telewizyjny (TV-out), wbudowany modulator UHF firmy Astec pozwalający uzyskać obraz w rozdzielczości ekranu 256×192 piksel i 15 kolorach (wyłącznie tryb graficzny), z tym że kolory nie były przypisywane poszczególnym pikselom, ale blokom 8×8. Dla każdego takiego bloku mógł być określany kolor tła i zapełnienia oraz wzór. Dodatkowo można było włączyć podwyższoną jasność koloru (BRIGHT 1) uzyskując w ten sposób 15 kolorów do wyboru (czarny z podwyższoną jasnością wyświetlany był jak zwykły czarny). Dla jednego bloku 8×8 wszystkie zaznaczone piksele (wartość 1) musiały mieć taki sam kolor, a niezaznaczone (wartość 0) również taki sam. W obrębie bloku mogły więc być widoczne tylko dwa kolory. Powodowało to, zwłaszcza w grach, efekt kanciastej chmurki przy wyświetlaniu postaci na różnokolorowym tle. ZX Spectrum był pierwszym komputerem Sinclair Research zdolnym do wyświetlania obrazu w kolorze;
• gumowa (lub plastikowa w modelu ZX Spectrum+) klawiatura membranowa z 40 klawiszami realizującymi 193 polecenia wbudowanego języka BASIC;
• wbudowany głośnik sterowany jednobitowo bezpośrednio przez procesor główny (późniejsze modele miały układ AY-3-8912 – 3 kanałowy generator dźwięku, stosowany także w komputerach Amstrad CPC oraz – pod oznaczeniem Yamaha YM-2149 – w Atari ST);
• wbudowany interpreter języka programowania Sinclair BASIC;
• możliwość przechowywania programów na kasetach magnetofonowych zapisywanych i odczytywanych przez standardowy magnetofon kasetowy;
• różne rozwiązania podłączenia stacji dyskietek takie jak najpopularniejsze w Polsce Timex FDD 3 i FDD3000 oraz ich montowane w kraju odpowiedniki (używały dyskietek 3") czy też kontroler Beta Disk z systemem TR-DOS (można było do nich podłączyć dowolne napędy – zwykle używane były 5.25");
• możliwość podłączenia dżojstika za pomocą zewnętrznego interfejsu – istniało kilka systemów: Sinclair Joystick (oryginalnie dostępny jako produkowany przez Sinclair Research Ltd. Interface II – mapowany na klawisze 6-0 (joy 1) i 1-5 (joy 2)), Cursor Joystick (emulujący klawisze kursora) i Kempston Joystick (najpopularniejszy standard; wbudowany w będącym klonem ZX Spectrum mikrokomputerze Timex, w modelach 2048 i 2068). Były też inne np. Protek Joystick Interface.

Opis

Unikatową cechą ZX Spectrum był sposób wprowadzania programów na klawiatur

Sprzedaż

Komputer w wersji podstawowej (16 kB RAM) sprzedawano w Wielkiej Brytanii w cenie 125 GBP (po pół roku cenę tę zmniejszono do 99,95 GBP, co sprawiło, że ZX Spectrum był pierwszym komputerem zdolnym do wyświetlania obrazu kolorowego w cenie nieprzekraczającej 100 funtów), wersja z 48 kB pamięci kosztowała 175 GBP (obniżona do 129,95 GBP). Znaczną część sprzedaży stanowił uboższy w RAM model; rozszerzenie pamięci kosztowało około 50 GBP. Pierwsze dni sprzedaży komputera przy kampanii reklamowej podkreślającej walory edukacyjne nowego produktu przyniosły zamówienia w ilości uniemożliwiającej ich bieżącą obsługę; mimo miesięcznej produkcji wynoszącej 20 tysięcy komputerów nabywcy, którzy zamówienia złożyli najszybciej czekali na dostawę od 12 do 16 tygodni.

Peryferia

Do komputera ZX Spectrum można było podłączyć oryginalne urządzenia peryferyjne, np. drukarkę ZX Printer. Jako pamięć zewnętrzną zastosować można było ZX Microdrive – szybką pamięć masową przechowującą dane na zapętlonej taśmie magnetycznej o szerokości 1,9" przechowywanej w nietypowych mikrokasetach.

• ZX Interface 1 – opracowane w roku 1983 rozszerzenie o obsługę do 8 napędów ZX Microdrive, sieci i RS232
• ZX Interface 2 – również wprowadzone w roku 1983 i sprzedawane w cenie 19,95 GBP rozszerzenie o obsługę dwóch joysticków i kartridże o pojemności do 16 kB.

Mikrokomputer doczekał się wersji ZX Spectrum+ z ulepszoną klawiaturą oraz ZX Spectrum 128 z pamięcią RAM rozszerzoną do 128 KB i poprawionymi możliwościami muzycznymi. Na rynku dostępne też były dodatkowe cartridge do przyłączania stacji dyskietek, rozszerzania BASIC-a (np. Mega Basic, Beta Basic) itp.

Pl

Modele

ZX Spectrum (1982)

Wyprodukowany przez Sinclaira w 1982 i po raz pierwszy zaprezentowany na targach Earls Court Computer Show, dostępny z 16 KB lub 48 KB RAM (zależnie od ceny) i 16 KB ROM. Procesor Z80A 3,54 MHz. Gumowe klawisze, niewielki rozmi

ZX Spectrum+ (1984)

W Spectrum+ zainstalowano znacznie solidniejszą klawiaturę (plastikowe klawisze), wyposażoną w wiele klawiszy spełniających funkcje edycyjne, które poprzednio były realizowane przez kombinacje klawiszy (w tym klawisze kursora w dolnym rzędzie klawiatury) oraz przycisk reset (z lewej strony komputera). Sprzedaż komputera znacznie zmalała do roku 1985, co spowodowało opracowanie ulepszonej wersji urządzenia.

ZX Spectrum 128 (1986)

Ostatni model ZX Spectrum produkowany przez Sinclaira (choć zaprojektowany przez hiszpańską firmę Investronica) i oparty na Spectrum+ wprowadzony został na rynek brytyjski w lutym 1986. Miał 128 KB pamięci RAM (mapowanej jako 16KB strony w obszarze 48-64K, możliwość zmiany początku adresu pamięci graficznej), 32KB pamięci ROM (w tym poszerzony interpreter BASIC wyposażony w edytor pełnoekranowy i RAM-dysk), trójkanałowy generator dźwięku stereo AY-3-8912 o rozpiętości 7 oktaw, złącze MIDI, port szeregowy RS232, wyjście monitorowe RGB oraz dołączaną, zewnętrzną klawiaturkę numeryczną. Po uruchomieniu komputer znajdował się w trybie BASIC 128, w którym niedostępne było np. wpisywanie poleceń za pomocą jednego klawisza, z możliwością przejścia na w pełni zgodny ze „starym” ZX tryb 48K (z uwagi na większą przestrzeń dla zmiennych systemowych w trybie 128K niektóre programy nie pracowały poprawnie). W trybie 48K komputer zachowywał się jak „stary” Spectrum, jednak bez możliwości dostępu do dodatkowych stron pamięci i układu dźwiękowego. Komputer jest urządzeniem raczej rzadko spotykanym, gdyż jego produkcji zaprzestano po przejęciu Sinclair Research przez Amstrada dość szybko.

ZX Spectrum +2 (1986)

Krótko po wykupieniu w roku 1986 firmy Sinclair Research przez Amstrada, kiedy to Sinclair poniósł straty finansowe przypisywane modelowi Sinclair C5, w roku 1987 pojawił się produkowany na Tajwanie ZX Spectrum +2 z możliwościami, które miał ZX Spectrum 128, ale z nową klawiaturą (58 klawiszy w układzie QWERTY), wbudowanym magnetofonem kasetowym (tak jak Amstrad CPC 464; jednostka zamontowana w Spectrum 128 +2 nie była wyposażona ani w licznik obrotów ani w mechanizm podsłuchu przy przewijaniu taśmy) i dwoma portami dżojstika. Producent komputera nie przewidział dołączenia zewnętrznego magnetofonu, a obudowa urządzenia zapożyczona była z modelu Amstrad CPC 464.

Klawiatura ZX Spectrum +2 nie zawierała klawiszy z nazwami poleceń języka BASIC, występujących we wcześniejszych wersjach, z wyjątkiem poleceń LOAD, CODE i RUN, które były przydatne podczas wczytywania programów.

Późniejsze modele +2 oraz +3 posiadały mikroprocesor Z80 taktowany zegarem 4 MHz.

Stanowiąc kompletny system z wbudowanym magnetofonem kasetowym, urządzenie sprzedawano raczej z myślą o fanach gier komputerowych, dołączając do każdego zestawu pistolet świetlny.

ZX Spectrum +3 (1987)

Kolejna wersja ZX Spectrum, produkowana przez Amstrada w oparciu o ZX Spectrum +2 i wprowadzona na rynek w roku 1988, miała jego funkcje, tylko zamiast magnetofonu kasetowego wbudowana była stacja dysków 3-calowych, charakterystycznych dla produktów Amstrada (jak w Amstradzie CPC 664 oraz 6128), zdolna do zapisania ok. 350 kB danych na dyskietce (40 ścieżek, 9 sektorów, 512 bajtów w sektorze). Ten model ZX Spectrum miał także możliwość pracy pod systemem operacyjnym CP/M.

Urządzenie sprzedawano na rynku brytyjskim w cenie 250 GBP, lecz sprzedaż nie była wysoka, co częściowo przypisywano trzycalowej stacji dyskietek. Skutkowało to tym, że model +3 sprzedał mniej egzemplarzy niż +2, który oferowano do wczesnych lat 90. XX wieku.

Klony

Powstało wiele klonów ZX Spectrum. Najpopularniejszym był Timex (TC2048 i TS2068), wyposażony w dużo lepszą klawiaturę i port joysticka, oraz zmieniony układ graficzny (oferujący tryby multicolor oraz hi-res z 512 punktami w linii – tryb ten umożliwiał czytelne wyświetlanie 80-96 znaków w wierszu, co pozwalało na sensowną edycję tekstu). W Polsce chałupniczo były produkowane w niewielkich ilościach wersje z bardzo dobrą polską klawiaturą kontaktronową i bez błędów dostrzeżonych w ROM-ie, które usunięto (m.in. obsługę przerwań NMI). Wrocławskie Elwro produkowało przez krótki czas komputerek w obudowie od dziecięcych organków Elwirka, Elwro 800 Junior, który miał 3 tryby pra

Ze względu na dużą liczbę gier na ten komputer istnieją emulatory tego mikrokomputera na PC, Amigę i Macintosha.

Istnieją stosunkowo dobrze opracowane – jak na możliwości tego komputerka – programy służące do programowania w asemblerze i Pascalu.

W późniejszym okresie dostępne były przeróbki ZX Spectrum rozszerzające pamięć do 80, 128 lub 144 KB, dodatkowy ROM od modeli +2 lub +3, stacje dysków (FDD3 i FDD3000), zewnętrzne układy dźwiękowe AY. W końcowym okresie popularności spotkać można było komputery Spectrum z pamięciami rzędu 1-4 MB, dodatkowymi układami DMA czy 8-bitowymi przetwornikami C/A pozwalającymi na odtwarzanie dźwięku jakości komputerów Amiga. Spotykano także rozwiązania z dyskami twardymi 5" XT-Bus (zazwyczaj 5-30 MB).

(klon ZX Spectrum)

Powstał także komputer SAM Coupé, będący ulepszonym klonem Spectrum. Komputer ten posiadał:

• procesor 8 MHz, z możliwością obniżenia prędkości dla zgodności ze starszym oprogramowaniem
• nowy układ graficzny umożliwiający wyświetlanie 512 kolorów w wyższej rozdzielczości
• sprzętową obsługę tzw. „sprite”
• wbudowany układ dźwiękowy Philips SAA 1099 (6 kanałów, 8 oktaw stereo)
• wysokiej jakości klawiaturę
• 512 kB pamięci RAM
• tryb pełnej zgodności z ZX Spectrum (w tym 128)

Na fali sukcesu ZX Spectrum firma Sinclair Research wyprodukowała komputer profesjonalny Sinclair QL. Pomimo fizycznych podobieństw do ZX Spectrum 128 był to komputer przeznaczony do zastosowań biurowych i nie był przeznaczony dla domowych użytkowników.

Emulatory

• Spectaculator
• iSpeccy iOS (iPhone, iPad, iPod Touch) – Oprogramowanie

  Na ZX Spectrum powstały tysiące programów, w tym mnóstwo gier np.

  Knight Lore, seria Rebelstar, Manic Miner, Fairlight, Three Weeks In Paradise, Spellbound czy Lords of Midnight. (Zobacz też:

• Za pomocą zwykłego telewizora oraz komputera ZX Spectrum astronom Jan Hanasz dokonał akcji sabotażowej polegającej na zakłócaniu emisji programu telewizji polskiej przez podziemną „Solidarność” w regionie toruńskim w PRL w 1985 roku. Akcję tę nazywaną potocznie „Telewizją Solidarność” amerykański pisarz Buck Bloombecker zaliczył do jednego z bardziej spektakularnych aktów hakerskich świata.
• Podczas audycji komputerowej Rozgłośni Harcerskiej, nadawano w eter sygnał zawierający programy komputerowe, które można było nagrać na kasetę magnetofonową, np.: język programowania Logo. Ponadto płyta winylowa „Poniżej Krytyki” zespołu Papa Dance, również zawierała zakodowany program, był to quiz na temat zespołu.
• Komputer ZX Spectrum został wykorzystany w filmie „Seksmisja”. Użyto go przy montażu efektów specjalnych.
• Andrzej Kurek wymyślił i zaprojektował logo popularnego programu popularnonaukowego „Sonda” właśnie na komputerze ZX Spectrum.

Przykłady

Przykładowy program w BASICu dla ZX Spectrum 48k wpisujący do pamięci obrazu losowe bajty czego efektem jest pokrycie ekranu kolorową mozaiką:

na ZX Spectrum 48k (animacja z ekranu).

5 CLS

10 FOR N=1 TO 1000 20 POKE 16384+6144*RND, 255*RND 30 POKE 22528+768*RND,255*RND 40 NEXT N Przykładowy program dla ZX Spectrum 48k rysujący okręgi w losowym miejscu i o losowym promien

 5 BORDER 0
10 PAPER 0
20 INK 4
25 CLS
30 FOR n=1 TO 1000
40 LET r=2*88*RND
50 LET x=2*128*RND
60 LET y=2*88*RND
70 IF x-r
80 IF x+r>255 THEN GO TO 200
90 IF y-r

100 IF y+r>175 THEN GO TO 200 110 CIRCLE x,y,r 200 NEXT n

Multikomunikator internetowy

Konflikty

W rozwoju tej kategorii oprogramowania zauważa się tendencję aż do uniwersalizacji dodatkowo praktycznie wszystkie liczące się komunikatory obsługują protokoły swoich konkurentów. Celem wprowadzenia obsługi protokołu konkurencyjnego programu jest skorzystanie spośród jego bazy klientów, ergo często prowadzi owo aż do "wojen komunikatorów".

W największym stopniu znamiennym przykładem był swego czasu ekskluzywny konfrontacja pomiędzy programami AIM firmy AOL a MSN Messenger Microsoftu. W Polsce przykładem tego rodzaju pragmatyk jest obsługa Gadu-Gadu dzięki AQQ a Tlen.pl. Jedynie ICQ nie wprowadzał nigdy obostrzeń w stosunku do programów wprowadzających obsługę jego protokołu.

Inne ujednolicone rozwiązania komunikacyjne

Równolegle do upowszechniania się multikomunikatorów rozwijają się ujednolicone metody komunikacji takie jak protokoły Jabber/XMPP. Metody te obsługiwane powszechnie przez stare i nowe komunikatory zapewniają wzajemną komunikację użytkowników różnych komunikatorów. Dodatkowo obejmują możliwość korzystania z bramek pośredniczących w komunikacji z użytkownikami komunikatorów nie implementujących ujednoliconych metod komunikacji.

Seattle

Kōbe

Kaohsiung
Meszhed
Perugia
Gdynia
Izmir
Galway

wijącymi się przez miasto

Seattle – miasto w stanie Waszyngton. Leży pomiędzy Zatoką Puget a jeziorem Waszyngtona z ujściem na Pacyfik, prawie 108 mil (174 km) na południe od granicy z Kanadą.

Miasto jest siedzibą hrabstwa King. Jest również ważnym morskim i lotniczym portem towarowym i osobowym w handlu z Azją. Zespół miejski Seattle-Everett-Tacoma liczy ponad 3,3 mln mieszkańców.

Dane ogólne

Nazwa miasta pochodzi od zniekształcenia imienia Si’ahl, wodza okolicznych plemion Duwamish i Suquamish, zwanego częściej Chief Seattle (Wódz Seattle). Oficjalnie nazywane jest również "Szmaragdowym Miastem" (ang. Emerald City). Osada europejskich osadników powstała około 1851World of Discovery. Great cities, AA Publishing, Basingstoke 2008, ISBN 978-0-7495-4982-4, s.126.

W 1899 centrum miasta uległo pożarowi nazwanemu The Great Seattle Fire. Odbudowane miasto stało się jeszcze świetniejsze, ale położone na terenach bagiennych nowe budynki, cięższe od wcześniejszych drewnianych, zaczęły się zapadać. Kiedy po latach budowano drogi i chodniki, przy utwardzaniu gruntu okazało się, że nowe aleje i ulice będą musiały znajdować się na wysokości pierwszych pięter. Tak właśnie w Seattle powstały charakterystyczne piwnice. Spacerując obecnie po centrum Seattle, przechodzień znajdzie się często na zewnątrz na poziomie drugiego piętra. Żaden z budynków Seattle pierwotnie nie posiadał piwnic. Jeszcze do dziś w "piwnicach" istnieją dawne witryny sklepów i widoczne są okna instytucji i mieszkań. Podobne zjawisko osiadania budynków spotkać można w niewielu miejscach na świecie. Innym poza Seattle przykładem jest Irkuck, jednak tam za zjawisko odpowiada wieczna zmarzlina.

Demografia

Według spisu z 2000, miasto zamieszkane było przez 563 374 osoby, które tworzyły 258 499 gospodarstw domowych oraz 113 400 rodzin. Wg tamtego spisu, 67,1% ludności miasta należy do białej rasy, 16,6% to Azjaci, 9,7% to Afroamerykanie, 2,38% ludność innych ras, 1,00% rdzenni Amerykanie, 4,46% ludność wywodząca się z dwóch lub większej liczby ras, 1,50% mieszkańcy wysp Pacyfiku, 6,3% to Hiszpanie lub Latynosi Wg amerykańskiego instytutu demograficznego. W ostatnich dekadach w Seattle nastąpił gwałtowny wzrost legalnej i nielegalnej imigracji. Latynosi to najszybciej powiększająca się grupa etniczna w stanie Waszyngton, w samych latach 2000–2002 ich liczba zwiększyła się o 10%.

2.2% mieszkańców deklaruje pochodzenie polskie.

Seattle znajduje się na 2. miejscu w rankingu 50 miast USA o największym odsetku osób o orientacji homoseksualnej. W Seattle 12,9% osób deklaruje taką orientację, dane z 16 listopada 2006.

Średni roczny dochód w mieście na gospodarstwo domowe wynosi $45 736 a średni roczny dochód na rodzinę to $62 795. Średni dochód mężczyzny to $40 929, kobiety $35 134. Średni roczny dochód na osobę wynosi $30 306. 6,9% rodzin i 11,8% populacji miasta żyje poniżej minimum socjalnego, z czego 13,8% to osoby poniżej 18 lat a 10.2% to osoby powyżej 65. roku życia.

Szacuje się że 1,25% mieszkańców Seattle jest bezdomnych, z czego 14% to dzieci i „młodzi dorośli”.

W 2005 magazyn Men’s Fitness okrzyknął Seattle miastem o najniższym wskaźniku otyłości w USA.

Zmiany liczby ludności Seattle ImageSize = wid

DateFormat = yyyy Period = fr

col

PlotData=

textcol

Infrastruktura

Ważne budynki

• Columbia Center – najwyższy budynek w Seattle
• Space Needle – wysoka wieża widokowa i maszt telewizyjny, główny symbol Seattle
• Smith Tower – najstarszy drapacz chmur w mieście. Był najwyższym budynkiem na całym zachodnim wybrzeżu od czasu jego wybudowania w 1914 aż do 1962, kiedy najwyższym budynkiem stała się wieża Space Needle.
• 1201 Third Avenue – drugi co do wysokości wysokościowiec w Seattle, w którym do 2008 znajdowała się siedziba największego upadłego banku w historii świata, w kryzysie finansowym 2007/2008, hipoteczno-oszczędnościowego banku Washington Mutual Inc. (WaMu).

Transport

Od wielu lat Seattle jest głównym przesiadkowym centrum żeglugi promowej Washington State Ferries na wodach Puget Sound.

Czasy w których w Seattle dominowała tradycyjna kolej i tramwaje odchodzą w zapomnienie. Te formy transportu zastępowane są przez dobrze rozwiniętą sieć autobusową i nowe nitki szybkiej kolei miejskiej, Light Rail. Poza tym w Seattle, tak jak w każdym mieście północno-zachodniego USA, dominuje prywatny transport samochodowy. Główne autostrady w mieście

• Autostrada międzystanowa nr 5 która łączy aglomerację Seattle/Everett/Tacoma na północy z granicą z Kanadą (i dalej do kanadyjskiej aglomeracji Vancouver) oraz na południe, w USA z aglomeracja
• Autostrada międzystanowa nr 90 która podobnie jedną podwójną nitką łączy miasto Seattle z głębią kontynentu, w tym z aglomeracja

Transport publiczny

Pierwsze tramwaje pojawiły się w 1889. Pojawienie się pierwszych sieci tramwajowych spowodowało, że pociągi powoli odchodziły w zapomnienie. Tradycyjne połączenie kolejowe Tacoma-Seattle zostało zamknięte w 1929, a Everett-Seattle w 1939. Zostały one zastąpione masowo rozwidlonym, rozwiniętym systemem autostrad międzystanowych i stanowych.

Wkrótce po tym linie tramwajowe również uległy redukcji. Większość z nich musiała zostać usunięta aby na ich miejsce wybudować nowe lub rozbudować już istniejące drogi i autostrady. W 1941 na szyny wyjechał ostatni tramwaj. Na ulicach pojawiły się autobusy i trolejbusy, które dowoziły ludzi w każdy zakątek miasta oraz poza nie.

Drugim typem transportu publicznego były autobusy miejskiego przedsiębiorstwa komunikacyjnego Sound Trans

System Light Rail (czyli szybkiego tramwaju) połączy także Downtown z kampusem głównym University of Washington, centrum handlowym Northgate Mall na północy, ważnymi komercyjnie i w skali miejscowego zatrudnienia przedmieściami Bellevue, Redmond na wschodzie, oraz Federal Way i Des Moines

Najbardziej unikatowym w USA środkiem transportu w Seattle jest największa sieć promów w tym kraju, oraz trzecia co do wielkości na świecie, łącząca Seattle z Bainbridge Island, Vashon Island, Puget Sound, oraz Bremerton i Southworth na Kitsap Penisula.

Osobno powstała w Seattle w 1962 kolej jednoszynowa (monorail) działa do dziś, łącząc punkty w ścisłym centrum Seattle. Używają jej najczęściej turyści oraz osoby dojeżdżające do pracy z północy.

Lotniska

Międzynarodowym lotniskiem dla całego regionu jest port lotniczy Seattle-Tacoma, zwany także Sea-Tac. Utrzymuje on wiele połączeń z Europą i Wschodnią Azją, oraz rutynowy komplet połączeń w gęstej siatce lotniczej samych USA.

Szpitale

Większość szpitali w Seattle znajduje się w dzielnicy First Hill oraz w jej okolicach. Znajdują się tam Harborview Medical Center, Swedish Medical Center, Providence Medical Center oraz Virginia Mason Medical Center. Tak duża ilość szpitali w pobliżu siebie spowodowała nazwanie pobliskich dzielnic Pill Hill oraz Hospital Hill.

Znajdujący się w dzielnicy Laurelhurst szpital Children’s Hospital and Regional Medical Center jest pediatrycznym centrum, które obsługuje stany Waszyngton, Alaska, Montana i Idaho. Instytut Fred Hutchinson Cancer Research Center współpracuje z odziałem medycznym Uniwersytetu Waszyngtona, którego studenci odbywają praktyki na terenie tego instytutu.

Gospodarka

Seattle było przez wiele lat główną siedzibą konglomeratu lotniczo-aeronautycznego Boeing (założonego w 1916), który jednak przeniósł się w 2001 do Chicago z powodu ulg podatkowych i lepszego klimatu handlowego, pozostawiając w pobliżu m.in. siedzibę sekcji samolotów cywilnych oraz kilka wielkich zakładów produkcyjnych. Konglomerat oprogramowania Microsoft ma siedzibę na rozległym kampusie w przedmieściu Redmond.

W 1999 miasto gościło szczyt Światowej Organizacji Handlu (WTO), będąc świadkiem głośnych protestów antyglobalistów.

W Seattle narodziły się znane obecnie na całym świecie firmy takie jak Nordstrom, UPC, Starbucks Coffee czy Amazon.

Kultura

W Seattle urodził się Jimi Hendrix. W Seattle młodzieńcze lata spędził znany muzyk Quincy Jones. Stąd także pochodzi Duff McKagan, basista Guns N’ Roses i Velvet Revolver. Stąd pochodzi też znany raper Ben Haggerty znany jako Macklemore.

Rozwój ruchu muzycznego ‘grunge‘ z późnych lat 80. i wczesnych 90. XX wieku skupiał się głównie w tym mieście, stąd też grunge jest zwany także "Seattle Sound" (co po polsku można przetłumaczyć na "brzmienie Seattle"). Tu powstały takie zespoły jak Soundgarden, Alice in Chains, Mudhoney, Mother Love Bone i dziesiątki innych kapel z tego nurtu; swoje korzenie miał tu też Pearl Jam (powstały po rozpadzie Mother Love Bone z wokalistą pochodzącym z Evanston, Eddiem Vedderem).

To także miasto rodzinne heavymetalowego zespołu Queensrÿche.

Religia

Wyznanie rzymskokatolickie

• Siedziba archidiecezji Seattle
• Parafia św. Małgorzaty Szkockiej w Seattle

Seattle w filmach

W Seattle rozgrywa się akcja filmów: Bezsenność w Seattle, Bitwa w Seattle, Zakochana złośnica, No retreat, no surrender, Teoria Chaosu, Singles (reż. Cameron Crowe, 1992) oraz (częściowo) ”Zmierzch ”i Krąg, a także seria

Sport

Obecnie w mieście mają swą siedzibę następujące kluby lig zawodowy

W latach 1967–2008 siedzibę miał tu klub koszykarski ligi NBA Seattle SuperSonics, mistrz w sezonie 1978–79.

Miasta partnerskie

• Kōbe, Japonia
• Kaohsiung, Republika Chińska
• Meszhed, Iran
• Perugia, Włochy
• Gdynia, Polska
• Izmir, Turcja
• Galway, Irlandia