Teodoret z Cyru

Byt a aktywność

Urodzony ok. 393 r. w Antiochii, zdobył w ową stronę edukacja między mnichów, między których był m.in. Nestoriusz. Sam został mnichem ok. 416. Kiedy w 430 Cyryl Aleksandryjski rozpoczął kampanię przeciw Nestoriuszowi, stanął w obronie swego nauczyciela. Konsekwentnie, w 431 na Soborze Efeskim, przeciwstawił się potępieniu nestorianizmu, choć nie podzielał bez zastrzeżeń poglądów. Ułożył pięć ksiąg Pentalogion przeciw decyzjom soboru i nauce Cyryla. W 447 napisał Eranistesa („Żebraka”), występując w obronie prawdy objawionej. Za tę postawę w sprawach wiary był prześladowany. Na „zbójeckim” synodzie w Efezie w 449 usunięto go ze stolicy biskupiej i zesłano do Apamei Syryjskiej. Dopiero po apelu papieża Leona Wielkiego oraz interwencji u nowego cesarza, Marcjana, wrócił do Cyru. W 451 Sobór Chalcedoński zrehabilitował go po potępieniu przez niego Nestoriusza. Jego dzieła zostały potępione na Soborze Konstantynopolitańskim II w 553.

Pisma

Teodoret napisał wiele prac, ale najważniejsze są dw

• Eranistes („Żebrak”), napisany ok. 447, jest najważniejszym dziełem teologicznym Teodoreta. Składa się czterech ksiąg. Trzy pierwsze to dialogi o podwójnej naturze Chrystu
• Hellenikon therapeutike pathematon („Leczenie chorób hellenizmu”), napisane przed 437, jest najważniejszym dziełem apologetycznym Teodoreta i ostatnią wielką, w całości zachowaną, starożytną apologią chrześcijańską. Składa się ono z dwunastu rozpraw o zasadniczych kwestiach, które nurtują człowieka religijnego i filozofa. Autor podaje i porównuje odpowiedzi mądrości pogańskiej i religii objawionej. Starożytni pisarze (Tacyt, Swetoniusz, Julian Apostata) uważali chrześcijaństwo za chorobę polegającą na bezbożności i zabobonie. Teodoret z kolei dowodzi, że to właśnie poganie są chorzy na zarozumiałość: oni potrzebują leczenia; zbyt zadufani w wartość filozofii nie dostrzegają jedynej prawdy objawionej; akcentuje wyższość Ewangelii nad filozofią grecką. Odpiera więc tradycyjne zarzuty kierowane pod adresem chrześcijaństwa.
• Dzieła egzegetyczne stanowią objętościowo najważniejszą część spuścizny Teodoreta. Zachowały się komentarze
• Historia Kościoła, napisana na wzór Euzebiusza z Cezarei. Autor rozpoczyna od okresu, na którym się zatrzymał Euzebiusz. W pięciu księgach przedstawione są lata od 323 do 428, w znacznej części są to dzieje sporów ariańskich. Autor zdradza nastawienie antyheretyckie i apologetyczne. Cytuje też wiele dokumentów (listy synodalne, encykliki biskupie, dekrety cesarskie).
• Dzieje miłości bożej, Historia mnichów syryjskich
• Listy

Przekłady w języku polskim

• Teodoret biskup Cyru, Dzieje miłości Bożej. Historia mnichów syryjskich, przeł. Katarzyna Augustyniak, wstęp: Katarzyna Augustynek, Ewa Wipszycka, opracowanie Katarzyna Augustynek Ryszard Turzyński, Tyniec – Kraków 1994, Wydawnictwo Benedyktynów. Źródła Monastyczne t. 7.

• Teodoret z Cyru, Historia mnichów, przeł. S.J. Piskorski, [w:] Żywoty Ojców, albo dzieje duchowne powieści starców zakonników, pustelników wschodnich, przeł. S.J. Piskorski, Kraków 1688, s. 688-736.
• Teodoret z Cyru, Historia mnichów, [w:] M. Michalski, Antologia literatury patrystycznej, t. 2: (IV w.), Warszawa 1982, s. 100-104.
• Teodoret z Cyru, Leczenie chorób hellenizmu, z języka greckiego przełożył, wstępem, objaśnieniami i indeksem opatrzył Stanisław Kalinkowski, Warszawa 1981.
• Teodoret z Cyru, Leczenie chorób hellenizmu (fragm.), przeł. Stanisław Kalinkowski, [w:] Pieszczoch Szczepan ks., Patrologia, t.2: Ojcowie mówią, Gniezno 1994, s.182-185.
• Teodoret z Cyru, Listy, z języka greckiego przełożył, wstępem i objaśnieniami opatrzył Jan Radożycki, Warszawa 1987.
• Teodoret z Cyru, Listy, przeł. Leokadia Małunowiczówna, [w:] Antologia listu starochrześcijańskiego, t. 1: Listy z dziedziny kierownictwa duchownego, red. Leokadia Małunowiczówna, Lublin 1978, s. 325-336.

Zobacz też

• Pisarze starochrześcijańscy

Bibliografia wybrana

• Abramowski, L., Reste von Theodorets Apologie fur Diodor und Theodor bei Facundus, TU 63/1962, ss. 61-9;
• Altaner, B., Stuiber, A., Patrologia, Warszawa 1990;
• Antologia listu chrześcijańskiego. I. Lublin 1978;
• Azema, Y., Citations d’auteurs et allusions profanes dans la Correspondance de Theodoret, TU 125/1981, ss.5-13.
• Azema, Y., Introduction, w: Theodoret de Cyr, Correspondance, t.I., Paris 1955., ss.9-71.
• Azema, Y., Sur la chronologie de trois lettres de Theodoret de Cyr, REG 67/1954 ss.82-94.
• Banaszak, M., Historia Kościoła Katolickiego, t.I, Warszawa ATK, 1989;
• Bardy, G., DThC, t.15, Paris 1946 r., kol.299-326.
• Canivet, P., Histoire d’une entreprise apologétique au Ve siecle, Paris 1957;
• Canivet, P., Introduction, w: Theodoret de Cyr, Thérapeutique des maladies helléniques, Paris 1958, ss.7-84.
• Danielou, J., Marrou, H., Historia Kościoła, t.I, Od początków do roku 600, Warszawa 1984,
• Honigmann, E., Theodoret of Cyrrus and Basil of Seleucia. The Time of their Death, Studi e Testi 173/1953, ss. 174-184.
• Karas, M., Teodoret z Cyru, sławny czy zapomniany?, „Filomata”, nr 425-426 (1995), s. 97-104
• Ostrogorski, G., Dzieje Bizancjum, Warszawa 1968,
• Papageorgiu, P.N., Zu Theodoretos und Georgios Burtzes, BZ 2/1893 s. 585-90;
• Parmentier, L., Theodoret als Geschichtschreiber, Einleitung, w: Theodoret Kirchengeschichte, Leipzig 1911, ss.XCVIII-CVI;
• Places des, E. Le Platon de Theodoret, REG 68/1955, ss.171-184.
• Schwarz, E., Zur Schriftstellerei Theodorets, Sitzungberichte der Bayerischen Akademie des Wissenschaften, 1922, ss.30-40,
• Simon, M., Cywilizacja wczesnego chrześcijaństwa, Warszawa 1992,
• Stróżewski, Wł., Wykłady o Platonie, Ontologia, Kraków 1992,
• Tatarkiewicz, Wł., Historia filozofii, T.I., Warszawa 1990,
• Vogt, J., Upadek Rzymu, Warszawa 1993,
• Wagner, M., A Chapter in Bizantine Epistolography. The Letters of Theodoret of Cyrus, DOP 1948, ss.119-181.

Międzynarodowe Stowarzyszenie Lesbijek i Gejów

Została założona 8 sierpnia 1978 r. w Coventry w Anglii na mocy przedstawicieli organizacji gejowskich spośród 10 krajów Europy. Pierwotna naz

Jest jedyną organizacją pozarządową na świecie zajmującą się problemami łamania praw człowieka i dyskryminacji na podstawie orientacji seksualnej.

Organizacja współpracuje ściśle z Amnesty International w zakresie nagłaśniania przypadków prześladowania osób ze środowisk LGBT. ILGA wspierała Światową Organizację Zdrowia (WHO) w procesie skreślenia homoseksualizmu z wykazu chorób.

Organizacja uczestniczy w pracach ONZ. Przedstawiciele ILGA brali udział w II Światowej Konferencji Praw Człowieka w Wiedniu w 1993 r. oraz w IV Światowej Konferencji ds. Kobiet w Pekinie w 1995 r. W 1998 r. ILGA uzyskała status konsultanta przy Radzie Europy. Głos ILGA brany jest pod uwagę na różnych szczeblach decyzyjnych w strukturach Unii Europejskiej. Na konferencji ILGA w Portugalii obecny był ówczesny przewodniczący Parlamentu Europejskiego, Pat Cox.

Podczas głosowania 23 stycznia 2006 Rady Gospodarczej i Społecznej ONZ, głosami USA, Kuby, Iranu, Zimbabwe i Sudanu odrzucono wniosek ILGA o przyznanie statusu stałego doradcy jako organizacji pozarządowej.

Od grudnia 2006 ILGA-Europe stała się stałą organizacją doradczą Rady Gospodarczej i Społecznej ONZ.

Warszawski Ruch Homoseksualny był pierwszą polską organizacją, która była przyjęta w poczet ILGA w 1987 r. Do ILGA należą obecnie następujące polskie organizacje środowisk LGBT: Kampania Przeciw Homofobii, Lambda Warszawa, Fundacja Równości oraz krakowska Fundacja Kultura dla Tolerancji.

Obecnie ILGA zrzesza 600 organizacji z 90 krajów świata.

Struktura organizacji

Członkami ILGA są organizacje o charakterze lokalnym, organizacje krajowe wzgl. organizacje miejskie. Dzieli się na Sekcje Regionalne, które zasadniczo obejmują swym zasięgiem poszczególne kontynenty. Sekcja Europejska jest akredytowana przy Komisji Europejskiej w Brukseli. Organizacja bazuje wyłącznie na pracy społecznej swoich członków.

Sekcje regional

• ILGA-Africa (Afryka)
• ILGA-Asia (Azja)
• ILGA-ANZAPI (Australia i Oceania)
• ILGA-Europe (Europa)
• ILGA-North America (Ameryka Północna)
• ILGA-LAC (Ameryka Łacińska i Karaiby)

Przemkowski Park Krajobrazowy

Przemkowski Park Krajobrazowy – park krajobrazowy umiejscowiony w powiecie polkowickim dodatkowo bolesławieckim. Powierzchnia 22 338 hektarów, wraz z otuliną 37 804 ha. Park leży na terenie czterech mezoregionów: Równiny Szprotawskiej, Wysoczyzny Lubińskiej (Wzgórza Chocianowskie), Borów Dolnośląskich (Równina Nadbobrzańska) i Równiny Legnickiej (Dolina Czarnej Wody). Obejmuje w całości gminę Przemków, a częściowo gminę Chocianów, gminę Gromadka, gminę Radwanice i gminę Gaworzyce. Utworzony 7 czerwca 1997. Jego siedziba znajduje się w Piotrowicach

Najwyższy punkt to Wydma k. Wilkocina (Góra Pasternik) (187,4 m n.p.m.) a najniższy (128,7 m n.p.m.) znajduje się nad rzeką Szprotawa w okolicy Stawów Przemkowskich.

Najstarsze drzewa – pomniki przyrody, to dąb Chrobry koło Piotrowic, oraz dąb Wernyhora w miejscowości Wierzbowa.

W skład PPK wchodzą 4 rezerwa

• Stawy Przemkowskie, ornitologiczny (pow. 1046 ha)
• Buczyna Piotrowicka, florystyczny (pow. 171,27 ha)
• Łęgi Źródliskowe okolic Przemkowa, florystyczny (pow. 140,22 ha)
• Torfowisko Borówki, florystyczny (pow. 37,63 ha)

Na terenie Parku znajdują się dwie ścieżki przyrodnic

Od roku 2010 na terenie parku na łąkach k. Jakubowa Lubińskiego wypuszczane są susły moręgowane, w ramach programu przywracania tego gatunku faunie Polski, realizowanego przez Polskie Towarzystwo Ochrony Przyrody "Salamandra".

Krajobraz

Obszar Parku należy do krajobrazu nizinnego, w którym wydzielo

• krajobraz dolin i równin akumulacyjnych obejmujący

• krajobraz den dolinnych
• krajobraz terasów z wydmami

krajobraz staroglacjalny, w którym występują:

krajobraz równin peryglacjalnych

krajobraz ostańców peryglacjalnych (stare moreny, kemy, ozy)

Gatunki roślin objęte ścisłą ochroną

Na terenie PPK występuje 18 gatunków roślin objętych ścisłą ochroną:

• barwinek pospolity (Vinca minor)
• bluszcz pospolity (Hedera helix)
• długosz królewski (Osmunda regalis)
• grążel żółty (Nuphar luteum)
• grzybienie białe (Nymphaea alba)
• grzybienie północne (Nymphaea candida)
• parzydło leśne (Arancus sylvester)
• pełnik europejski (Trollius europaeus)
• rosiczka okrągłolistna (Drosera rotundifolia)
• rosiczka pośrednia (Drosera intermedia)
• sosna błotna (Pinus uliginosa)
• storczyk krwisty (Orchis maculata)
• storczyk szerokolistny (Orchis latifolia)
• wawrzynek wilczełyko (Daphne mezereum)
• wiciokrzew pomorski (Linicera periclymenum)
• widłak goździsty (Lycopodium claratum)
• widłak jałowcowaty (Lycopodium onnotinum)
• widłak wroniec (Lycopodium selago)

Edward Kotłubaj

Pochodził spośród rodziny ziemiańskiej pochodzenia tatarskiego, był synem Michała, właściciela dóbr w powiecie trockim. Studiował w Petersburgu. Od chwili 1844 prowadził szkoła główna historyczne w Nieświeżu, dokąd proch wejście aż do archiwum dodatkowo zbiorów malarstwa. W 1857 wydał kolekcja kopii portretów (w formie drzeworytów) wraz z komentarzem Galeria Nieświeżska portretów Radziwiłłowskich. Na podstawie nieznanych wcześniej materiałów źródłowych opracował m.in. Odsiecz Smoleńska (1858) oraz biografię Życie Janusza Radziwiłła (1859), w której podjął próbę rehabilitacji magnata. W rękopisie pozostawił Dzieje wojskowe Polski, jedną z pierwszych syntez poświęconych tej tematyce (w trzech tomach). Uważany jest za jednego z twórców polskiej historiografii wojskowej (obok m.in. Tadeusza Korzona, Konstantego Górskiego, Ferdynanda Kudelki).

Był członkiem Akademii Heraldycznej w Pizie oraz Towarzystwa Archeologicznego we Lwowie.

Z małżeństwa z Teodorą z Lemieszewskich miał syna Henryka, lekarza weterynarii, redaktora pism rolniczych.

Zawołanie

Wywodzi się coraz spośród czasów organizacji plemienno-rodowych dodatkowo stanowiło być może forma hasła identyfikującego członków rodu, stosowanego w systemie mobilizacji oddziałów zbrojnych dodatkowo w bitwie. Hasłem pomocy zwoływano rodowców aż do bitwy (wici). Niewykluczone, że wykształcenie się w Polsce zawołania ma związek z innym, lżejszym typem uzbrojenia defensywnego wojów słowiańskich. Zakuci w stal rycerze zachodnioeuropejscy walczący w otwartym polu, w ogłuszającym hałasie bitewnym, dysponowali praktycznie tylko zmysłem wzroku. Nic więc dziwnego, że sposobem identyfikacji stał się tam znak graficzny – herb. Wojownicy polscy zaś, uzbrojeni lekko, walczący pieszo i w terenie zalesionym, posługiwać się mogli werbalnym sposobem identyfikacji, czyli właśnie zawołaniem. Poparciem powyższej tezy są najnowsze badania heraldyczne (Józef Szymański), z których wynika, że pierwotnie w Polsce zawołania posiadały funkcję co najmniej równorzędną ze znakami plastycznymi, czyli herbami. Dopiero pod wpływem reguł heraldyki zachodnioeuropejskiej, rola zawołania zmniejszała się, praktycznie aż do jego zaniku. Zawołań pozbawione są herby powstałe w okresie późniejszym, w wyniku nobilitacji czy indygenatu. W związku z tym, ustalone przez J. Szymańskiego 116 zawołań, łączyć należy z najstarszymi herbami polskimi. W rodach związanych z tymi herbami, zawołania pełnić mogły rozmaite funkcje, stanowiąc jednocześnie i nazwę herbu i nazwę rodu i zawołanie herbowe (rodowe).

Zawołania herbowe podzielić można na trzy ogólne kategor

1. Zawołania osobowe – stanowiące najliczniejszą grupę wśród polskich proklam, wywodzące się od nazwy pojedynczego człowieka, przyjęte następnie przez cały ród, dzielące się z kolei

1. odimienne – będące w istocie imieniem, najprawdopodobniej seniora rodu, czy jego najwybitniejszego ówcześnie przedstawiciela, np. Grzymała;
2. przezwiskowe – czyli wywodzące się de facto od pierwotnej formy nazwiska, czy to jednostki czy też całego rodu. Przezwisko, zgodnie ze zwyczajem, urabiano najczęściej od cech fizycznych bądź też charakterologicznych, np. Junosza;
3. etniczne – wskazujące na pochodzenie rodu, przy czym wskazanie to odnosić się może do dużej jednostki etnicznej, lub również „małej ojczyzny”, czyli terenu „gniazda” ro

Zawołania topograficzne – mające podobny walor informacyjny jak i zawołania etniczne, wskazują jednak raczej na terytorium, niż na grupę etniczną. Wskazując na miejsce pochodzenia czy osiedlenia mogą czynić to mniej lub bardziej precyzyjnie, określając:

ziemię (Do podgrupy pierwszej zaliczyć wypada także zawołania z nazwami hydrograficznymi – na przykład „Jeziora” czy „Śreniawa” – traktując je – zgodnie z zasadami osiedlania się człowieka – jako określenia terytorium zajmowanego przez ród i związanego z rzeką jako szlakiem komunikacyjnym.);

gród, np. Do – łęga, Do – liwa;

więź rodową, „gniazdową”, np. Brzezina.

Zawołania o charakterze okrzyku bojowego – najmniej liczne spośród zawołań, służące prawdopodobnie jako hasła zwołujące ród (wici), jako bojowy okrzyk rodu mający dodawać wojennego animuszu, lecz przede wszystkim identyfikujący poszczególnych wojowników w boju, np. Wali Uszy, Nagody.

Do pewnego stopnia podobny element, o tej samej bojowej genezie, występuje w heraldyce szkockiej. Jednym z wyróżników przynależności klanowej jest, prócz tartanu, godła i herbu – zawołanie bojowe. Jest ono wspólne wszystkim współklanowcom, zarówno herbowym jak i nieherbowym. Członkowie klanu posiadający prawo używania herbu umieszczają zawołanie bojowe nad klejnotem , w odróżnieniu od zwykłych dewiz herbowych umieszczanych poniżej tarczy. Klanowe zawołanie może funkcjonować również bez pełnego herbu, np. często jest umieszczane w otoku godła klanowego.

Hodowla lasu

Uprawa lasu zajmuje się badaniem biologicznych praw rządzących powstawaniem a rozwojem zespołów leśnych, ich wzajemnym powiązaniem dodatkowo współdziałaniem ze środowiskiem przyrodniczym, wrażliwością na dar klimatyczne, glebowe, i podobnie oddziaływaniem zabiegów gospodarczych. Opierając się na doświadczeniach staż zawodowej dodatkowo pracach badawczych, uprawa lasu określa zasady a techniki wspomagania procesów rozwoju drzewostanu, zapewnia permanencja dodatkowo produkcyjność lasów a ewolucja walorów ekologicznych a biologicznych.

Hodowla lasu jest również gałęzią gospodarczej działalności leśnej, która pozwala zaspokoić potrzeby gospodarki narodowej przez możliwie wysoką i wartościową produkcję drewna przy oszczędnym nakładzie środków. Głównym celem hodowli lasu jest zachowanie i wzbogacanie lasów istniejących i kształtowanie nowych z respektowaniem warunków i procesów naturalnych prz

• stopniowe osiąganie stanów równowagi dynamicznej w ekosystemach leśnych, tj. zgodności biocenozy leśnej z warunkami biotopów,
• zapewnianie produkcji drewna i innych użytków na zasadach reprodukcji rozszerzonej,
• kształtowanie pozaprodukcyjnych funkcji lasu oraz przyjaznych powiązań lasów i gospodarki leśnej z otoczeniem społeczno-gospodarczym na zasadzie sprzężeń zwrotnych.

Do głównych działów jakimi zajmuje się hodowla lasu zalicza się:

• nasiennictwo leśne,
• szkółkarstwo leśne,
• wymagania siedliskowe ważniejszych gatunków drzew i krzewów leśnych,
• odnowienie lasu,
• melioracje leśne,
• zalesienia, zadrzewienia,
• pielęgnowanie lasu,
• typologia leśna i rejonizacja nasienna,
• zagospodarowanie lasu,
• hodowla szczegółowa drzew i krzewów leśnych,
• zasady projektowania i wykonywania leśnych prac hodowlanych w różnych warunkach siedliskowych.

Sukcesja (prawo)

O sukcesji mówimy dopiero, jak dziedzic legalny wywodzi swe prawa od chwili poprzednika. Sukcesją nie jest dlatego kupno tytułem pierwotnym, na przykład w drodze zasiedzenia czy zawłaszczenia rzeczy porzuconej spośród zamiarem wyzbycia się własności.

Być może być wyposażonym forma sukcesji pod spodem tytułem ogólnym (dziedziczenie uniwersalna), gdy nabywca wstępuje w ogół praw i obowiązków majątkowych poprzednika, bądź oznaczonej ułamkowej części tego ogółu praw i obowiązków, czyli ogółu aktywów i pasywów (np. przy dziedziczeniu). Sukcesja uniwersalna zachodzi tylko w przypadkach w ustawie wskazanych, na przykład w wypadka

• dziedziczenia
• nabycia spadku na skutek umowy – art. 1053 k.c.
• przekształcenia spółek handlowych na podstawie k.s.h.
• łączenia osób prawnych (np. art. 96 prawa spółdzielczego)

Może mieć również postać sukcesji pod tytułem szczególnym (sukcesja syngularna lub singularna), gdy przechodzi z jednego podmiotu na drugi tylko jedno ze ściśle oznaczonych praw. Przykładem sukcesji syngularnej je

• sprzedaż, zamiana, darowizna konkretnych przedmiotów
• wypłata sumy pieniężnej z rachunku bankowego na rzecz osoby wskazanej w umowie po śmierci posiadacza tego rachunku.

Obowiązuje zasada, że następca prawny nie może uzyskać więcej praw, niż miał ich zbywca.

Sadyba (Warszawa)

Rozlokowanie

Obszar MSI

Osiedle jak powierzchnia Miejskiego Systemu Informacji jest ciasna ulica

Osiedle

Niwa osiedla Osiedle, powołanego w 1997 na krzyż Radę Gminy Warszawa-Centrum, drobnomieszczański jest następującymi ulica

Potocznie Sadybę jest dozwolone podzielić

• Starą Sadybę (na godzina dwunasta od chwili ul. św. Bonifacego) – spośród niską zabudową, koło czym na brzask od chwili ul. Powsińskiej przeważa zabudowa przedwojenna, i na Okcydent – powojenna.
• Nową Sadybę (na godzina dwunasta od chwili ul. św. Bonifacego) – dokąd znajdują się bloki dodatkowo miejsca handlowo-usługowe, w tym główny punkt handlowe Chałupa Best Mall dodatkowo Przejście Chałupa obok zbiegu ulic św. Bonifacego a Konstancińskiej.

Nazwa

Imię wywodzi się od chwili założonej w 1923 roku Oficerskiej Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej „Sadyba”, która budowała domy na rzecz biuro kadr oficerskiej blisko fortu IX Twierdzy Warszawa. Wcześniej teren dzisiejszej Sadyby był znany jako Czerniaków. Stąd też wywodziła się nazwa drugiego, budowanego od 1921 osiedla z willami dla wyższej kadry urzędniczej – Miasta-Ogrodu Czerniaków, rozplanowanego w latach 20. XX wieku według angielskiej idei miasta-ogrodu. Wraz z upływem czasu Sadybą zaczęto określać obydwa miejsca, a także i budowane w okolicy osiedla mieszkaniowe. Nazwa Sadyba oznaczała osadę wojskową na Kresach II RPAnna Sal Czas jednej ulicy, Polityka, nr 41 (2214) z dnia 9 października 1999 roku.

Interesujące miejsca i obiekty

• Cmentarz Czerniakowski
• Fort IX Czerniaków, w którym mieści się Muzeum Polskiej Techniki Wojskowej oraz Muzeum Katyńskie.
• Zabytkowa, awangardowa modernistyczna willa przy ul. Buskiej 9, zaprojektowana przez wybitnego architekta Romualda Gutta w roku 1936. Willa jest jedną z najwybitniejszych realizacji funkcjonalizmu w architekturze czasów II RP. Dom pokryty jest oryginalnym żółtym klinkierem i jest aktualnie zaniedbany.

Komunikacja

Na terenie Sadyby kursują następujące linie autobusowe:

• dzien
• noc

Znani mieszkańcy

• Józef Beck – minister spraw zagranicznychTomasz Urzykowski Oficerska Sadyba i Miasto Ogród Czerniaków, dodatek do "Gazety Wyborczej" z dnia 8 maja 2008 Stanisław Grochowiak – poeta
• Leszek Herdegen – poeta
• Jerzy Janicki – pisarzTadeusz Kasprzycki – generał
• Marek Kondrat – aktor
• Izydor Modelski – generał
• Czesław Petelski – reżyser
• Jeremi Przybora – poeta, pisarz i aktor
• Tadeusz Piskor – generał
• Dariusz Rosati – minister spraw zagranicznych, poseł do Parlamentu Europejskiego
• Marek Sart – kompozytor
• Jacek Żakowski – dziennikarz
• Pablopavo – wokalista reggae

Zobacz też

• Historia mokotowskich wsi

Galeria

Pl

Witold Grodzki

Witold Grodzki (ur. 12 sierpnia 1905 w Siedlcach, zm. 27 listopada 1965) – polski aktor teatralny.

Ukończył gimnazjum w Siedlcach w 1924 r. i rozpoczął studia medyczne w Warszawie, wkrótce jednak przeniósł się na wydział prawa podejmując jednocześnie naukę w Państwowym Studiu Dramatycznym przy Konserwatorium Warszawskim. Od wczesnej młodości związany był z teatrem amatorskim w Siedlcach, należał do założonego w Siedlcach przez Jerzego Koszutskiego znanego w kraju "Chóru Juranda". Pracując jako urzędnik w Siedleckiej Dyrekcji Lasów Państwowych grał w amatorskich zespołach teatralnych prowadzonych przez Michała Marciniego i Aleksandra Fogiela w kilkudziesięciu przedstawieniach wystawianych w Siedlcach i innych miastach.

Po wojnie ukończył stacjonarne studia farmaceutyczne, a w 1960 r. kierunek instruktorski w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. Zarówno w czasie studiów, jak i później, jako siedlecki aptekarz, występował jako aktor w Teatrze Ziemi Podlaskiej. Największym jego sukcesem aktorskim i reżyserskim był spektakl Damy i huzary wyreżyserowany w 1955, powtarzany 26 razy. Założył i prowadził kilka amatorskich zespołów teatralnych w podsiedleckich gminach, był wiceprezesem Mazowieckiego Oddziału Związku Teatrów Amatorskich.

L’Anse aux Meadows

| gatunek = kulturowe | kanon = VI | ID = 4 | pas = Stary Kontynent a Stany Północna | dwanaście miesięcy = 1978 | posiedzenie = 2 | zmiany = | groźba = | hiperłącze = L’Anse aux Meadows, z fr. L’Anse-aux-Méduses (Zatoka Meduz) – lokalizacja w w największym stopniu wysuniętej na godzina dwunasta części Nowej Fundlandii w Kanadzie, dokąd w roku 1960 norweski globtroter, dr Helge Ingstad, dodatkowo jego kobieta, archeolog, Anne Stine Ingstad, odnaleźli perzyna osady wikingów. Potwierdziła się tym samym teoria, iż wikingowie docierali do północno-wschodnich wybrzeży Ameryki na długo przed wyprawą Krzysztofa Kolumba.

Jedyna obecnie uznawana osada wikingów w północnej Ameryce (na zachód od Grenlandii) stała się obiektem poszukiwań archeologicznych, dzięki którym odnaleziono domostwa, narzędzia i inne rzeczy, które potwierdziły datę powstania wioski. Szacuje się, iż powstała ona ok. 500 lat przed podróżą Kolumba. Znajdują się tam najstarsze uznane obecnie budowle Europejczyków w Ameryce Północnej. UNESCO uznało osadę za światowe dziedzictwo ludzkości. Przypuszczalnie osada ta była półlegendarną Winlandią, którą założył Leif Eriksson ok. roku 1000, lecz niektórzy historycy kwestionują taki pogląd.

Klimat w Nowej Fundlandii w czasie założenia osady był znacznie cieplejszy niż dziś. Jak mówią sagi wikingów, Leifur wyruszył z Grenlandii, by szukać krainy, o której opowiedział mu Bjarni Herjólfsson. Odnalazł ląd bogaty w winogrona, łososia, lasy, na którym zima była w porównaniu do Grenlandii znacznie cieplejsza. Zabrał stąd drewno, którego na Grenlandii wciąż brakowało. L’Anse aux Meadows zostało zidentyfikowane jako pierwsza osada powstała po ucieczce wrogich Skrælingów (tutejszej rdzennej ludności).

Osada w L’Anse aux Meadows składała się z co najmniej ośmiu budynków, w których znajdowała się kuźnia i miejsce do obróbki metali, a także tartak wspierający małą stocznię. Saga opisuje próbę skolonizowania nowych ziem przez Thorfinna Karlsefni, w której wzięło udział 135 mężczyzn i 15 kobiet. Narzędzia krawieckie i dziewiarskie znalezione na miejscu oznaczają, iż faktycznie w osadzie obecne były kobiety.

Osada zamieszkana była jedynie przez 2 lub 3 lata. Konflikty w grupie dotyczące zbyt małej liczby kobiet oraz zmiennej pogody przypuszczalnie stały się powodem jej opuszczenia.

L’Anse aux Meadows może być także połączone z legendą Indian Algonquin dotyczącą "Królestwa Saguenay", w którym mieszkać miała rasa jasnowłosych ludzi, bogatych w futra i metale.